26 Ιανουαρίου 1965 φεύγει από την ζωή ο Θανάσης Τσίγκος!
Γεννήθηκε στην Ελευσίνα το 1914, σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Αθηνών!
Θεωρείται ως ο μεγάλος αρθρογράφος του 20ου αιώνα, για τα συγκλονιστικά λουλούδια που κυριαρχούν στα έργα του!
Πολέμησε στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και στον εμφύλιο, πήγε στη Μέση Ανατολή, πιάστηκε αιχμάλωτος, καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά μια ανταλλαγή αιχμαλώτων που έκανε ο στρατός με κάποιους στρατιώτες που είχε πιάσει η ομάδα του Άρη Βελουχιώτη, του έσωσε τη ζωή. Αφέθηκε ελεύθερος το 1946, αλλά το βαρύ και σκοτεινό πολιτικό κλίμα της εποχής, τον έκανε όπως πολλούς άλλους αριστερούς καλλιτέχνες, να φύγει στο εξωτερικό.
Από το 1946 συμμετείχε στην κατασκευή της νέας πρωτεύουσας της Βραζιλίας, Brasilia. Η Brasilia, φτιαγμένη εκείνο τον καιρό από τον Oscar Niemeyer και μια ομάδα αρχιτεκτόνων που σε αυτή ενώθηκε για 6 μήνες και ο Τσίγκος, δημιούργησαν μια πόλη που ακόμα και σήμερα θεωρείται προστατευμένη από την Ουνέσκο για τα πολλά σημαντικά κτίρια, πρότυπα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής.
Ο Θ. Τσίγκος, ανήσυχο πνεύμα καθώς ήταν δεν περιορίστηκε μόνον στην αρχιτεκτονική. Το 1947 επισκέπτεται το Παρίσι και καταπιάνεται με την σκηνογραφία. Μαζί με την Χριστίνα Μαυροεϊδή, μια σπουδαία ηθοποιό που μετά παντρεύτηκε και έγινε Χριστίνα Τσίγκου, έζησαν στο Παρίσι μια πολύ ενδιαφέρουσα ζωή, φίλοι του Χέμινγουεϊ, του Μπέκετ και άλλων καλλιτεχνών της εποχής, και με τα χρήματα που εξασφάλισαν από μια κληρονομιά, αγόρασαν το θέατρο «Gaite Montparnasse».
Και ενώ η αρχιτεκτονική και η σκηνογραφία είναι οι αρχικές του προοπτικές και το αρχικό του πάθος, εκείνο που περισσότερο τον κατέστησε πανελλήνια γνωστό, ήταν η σχέση του με τα λουλούδια. Τα λουλούδια που τα ζωγράφισε με τόση χάρη και ευαισθησία, με τέτοια χρωματική δύναμη , με βίαιες κινήσεις της σπάτουλας, που απλώνουν το παχύ χρώμα στον μουσαμά. Το έργο του έχει ιδιαίτερη προσωπικότητα και δημιούργησε σχολή!
Δίκαια του χάρισαν τον τίτλο "Ο ζωγράφος των λουλουδιών".
Η γυναίκα του η Χριστίνα Τσίγκου έχει πει γι αυτόν: «Ζωγράφιζε στο πάτωμα και πολλά έργα ταυτόχρονα. Έβαζε τα τελάρα του κατάχαμα και δίπλα δεκάδες πελώρια σωληνάρια χρώμα και Βάζα. Έριχνε πάνω στο μουσαμά το χρώμα, όπως ένας πυρομανής βάζει φωτιά σε μια πόλη. Έριχνε το χρώμα με ένα κουτάλι, το διαμοίραζε με τα χέρια του ή με ένα μαχαίρι, ή ζωγράφιζε με το ίδιο σωληνάριο που το πίεζε. Ζωγράφιζε με όλο του το σώμα. Αλλά μέσα σε αυτό το είδος της λαίλαπας που προξενούσε, δεν έπαυε να είναι κύριος της καταστάσεως. Εμείς οι άλλοι, οι θεατές, παρακολουθούσαμε γοητευμένοι, εκείνος όμως ήξερε πολύ καλά τι έκανε και πού πήγαινε. Αμέσως μετά κουνούσε το τελάρο, μετά το αναποδογύριζε εντελώς, μετά το έγερνε μόλις. Όταν όμως είχε τελειώσει, το καθετί είχε πάρει τη θέση του και είχε ακολουθήσει το πρόγραμμα που αυτός είχε θέσει».
Η αγάπη του για την Ελευσίνα ήταν πολύ μεγάλη, γι' αυτό και το 1961 τη χρονιά που ήρθε στην Ελλάδα, το πρώτο που έκανε ήταν να οργανώσει 18 έως 30 Μαρτίου 1961, σε συνεργασία με τον Μορφωτικό Σύλλογο, στην Λέσχη του Συλλόγου, την πρώτη του έκθεση ζωγραφικής στη χώρα μας και να την αφιερώσει στην Ελευσίνα. Τα έργα που άφησε πάρα πολλά , τα οποία μπορούμε να τα δούμε σε μεγάλα μουσεία, αν και πολλά βρίσκονται και σε ιδιωτικές συλλογές!
Πίνακες του κόσμησαν και κοσμούν Δημοτικά κτίρια!
Γράψτε το σχόλιο σας